Werkweek 2 met een hoop cultuurverschillen!
Blijf op de hoogte en volg Babette
30 Mei 2014 | Kameroen, Buéa
Lieve allemaal,
Hier een nieuw berichtje uit Kameroen. Deze hele week liep ik mee op de Medical Ward, dezelfde afdeling waar ik vorige week begonnen ben. Dit is een soort poli-kliniek waar iedereen direct vanaf de arts naar toe komt. De meeste mensen liggen hier een dag of 3 en gaan daarna weer gezond naar huis. Dat is het positieve aan deze afdeling, heel veel mensen worden beter en gaan kerngezond naar huis. Het belangrijkste ziektebeeld wat je op deze afdeling ziet is Malaria. Het fijne van deze ziekte is dat je het gelukkig goed kan behandelen! Maar in enkele gevallen en vaak in combinatie met andere ziektes of ondervoeding wordt het een kritisch verhaal. Het zijn voornamelijk de kinderen en oudere die met deze ziekte binnenkomen. Het hilarisch is ook eigenlijk dat iedereen heel goed weet waar malaria vandaan komt en hoe de ziekte verspreid wordt, maar de klamboe hangt (zelfs in het ziekenhuis) keurig opgerold boven de bedden. Zelf hou ik van mijn klamboe, ik word al lek geprikt hier, laat staan als ik niet onder een klamboe slaap!
Deze week voor het eerst een AIDS-patiënte gezien. Heel triest verhaal, vrouw van 40 jaar, lange tijd niet haar medicatie geslikt en nu met een levensbedreigende longontsteking op de afdeling. Op haar tweede dag heb ik 6 uur lang een neusbloeding uit een neuspoliep staan stelpen. Het suffe is ook dat in Nederland je hier prima wat aan kan doen maar hier gaan de middelen niet verder dan wat gazen en watten. De vrouw vergaat van de pijn, kan bijna geen lucht krijgen en bloed giga maar toch wordt hier dan alles op alles gezet om de patiënt te behandelen. Dat vind ik soms heel lastig omdat we in Nederland op een gegeven moment kiezen voor passieve euthanasie om zo iemand een rustig einde te geven. Hier is daar totaal geen sprake van (je kan het hier niet eens ter sprake brengen want het is super katholiek) uiteindelijk is ze na 4 dagen heen gegaan. Het dubbele is dan ook dat eigenlijk iedereen reageert met: ‘Het is veel beter voor haar!’
Mount Mary heeft op 4 juni een gratis HIV-screening om iedereen aan te moedigen om hun status te weten. Tijdens de staff meeting op woensdag wordt helaas duidelijk voor mij dat hier nog veel clichés over HIV de ronde doen. Mensen schamen zich en zijn bang voor de reacties van de omgeving. De artsen geven de schuld aan het seksuele gedrag van de jeugd van nu maar birthcontrol is hier eigenlijk verboden dus condooms vinden artsen een lastig onderwerp om bespreekbaar te maken. Maar hopelijk is de HIV-screening een stap in de goede richting!
Afgelopen week ben ik er ook achter gekomen hoe hard de maatschappij van Kameroen is. Op de Medical hadden we een jongetje liggen met Malaria en ondervoeding. Het is was ernstig ziek (voor de medische onder ons, hersenmalaria met convulsies). Moeder was een meisje van hooguit mijn leeftijd. Het was eigenlijk nog zelf een kind en kon de zorg voor het jongetje eigenlijk niet aan. Eerst krijgt ze van de arts een speech over het voeden van haar kind. Zieke kinderen geef je rond 6x per dag eten om de ondervoeding tegen te gaan maar dit kind ontving maar 2x per dag. Wanneer de arts vervolgens vraagt waarom ze geen melkpoeder koopt, komt het antwoord dat ze geen geld heeft. De arts vraagt vervolgens naar de echtgenoot, die heeft ze niet. De moeder wordt misnoegend aangekeken en krijgt een preek van hier tot Tokio over dat het een zonde is om wel een kind te hebben maar geen echtgenoot. Ik voel oprecht mee met het meisje maar nog meer met haar zoon. Dit jongetje heeft gewoon geen kans. Het kindje ligt te vechten voor z’n leven maar moeder doet geen tot weinig moeite om dit te ondersteunen. Uiteindelijk is het jongetje donderdagnacht overleden. Dit zijn dingen die ik soms heel lastig vind omdat we het in Nederland zo goed geregeld hebben. Zieke kinderen hebben allemaal een eerlijke kans!
Maar dit is Afrika en je moet je daarbij neerleggen. Deze mensen weten
niet beter en geloven oprecht dat God het allemaal zo bedacht heeft. Maar het lastige is dat ik ook weet hoe het anders kan maar dat zijn echt dingen die je los moet laten hier.
Genoeg over al mijn emoties en cultuurproblemen! Voor de rest was m’n werkweek top! Ik draaide de ochtenden met Delphine en Cristal! Twee super leuke verpleegkundigen. Met Cristal ben je altijd aan het zingen en dansen waardoor je soms vergeet dat je in een ziekenhuis loopt!
Deze vrijdag was een speciale dag voor het ziekenhuis omdat ze hier het startsein konden geven voor de nationale poliovaccinatie programma! Dit werd grootst aangepakt met zingende schoolkinderen, het hele ziekenhuis in uniform en gele caps met provaccinatie teksten, een lokale band en dan natuurlijk alle baby’s. Een of andere hoge generaal verzorgde het eerste vaccin en de campagne kon van start. Fantastisch om te zien dat iets wat bij ons zo normaal is, hier zo grootst gevierd kan worden.
Verder is het sociale leven hier ook fantastisch! Donderdag met Emily en Sanne lekker gaan borrelen en daarna eten bij de MacDonalds. Hahaha, nee geen hamburgers helaas maar Em en Sanne hebben alle straattentjes een fastfood naam gegeven. Maar zo klinkt het net of we lekker westers eten. Bij de MacDonalds krijg je een overheerlijk gekruid omeletje met vers gebakken frietjes! Top!
Het leuke aan Buea is dat hier veel verschillende soorten vrijwilligers uit veel landen zitten. Zo ontmoet je elke avond wel weer iemand met een nieuw en leuk verhaal.
Na twee weken Kameroen begin ik me hier echt thuis te voelen. Ik heb super leuke collega’s, ga m’n weg vinden in het ziekenhuis en m’n huisgenoten zijn fantastisch! Als ik bedenk dat ik nu nog maar 6 weken heb word ik bijna een beetje triest! De tijd gaat zo snel hier en je maakt zoveel mee! M’n lichaam kan ondertussen prima omgaan met de warmte en zelfs het niet hebben van stromend water gaat wennen. Alleen jammer dat die diarree nu tocht wel echt om de hoek komt kijken… Asjah!!!
Hoe is het bij jullie in Nederland?? Ik begreep dat het behoorlijk veel regent daar! Wees gerust bij mij is het regenseizoen ook echt begonnen dus de zon is er niet zo veel meer! In Kameroen zijn ze al druk bezig met het WK voorbereiden. Kan niet wachten totdat dat begint! Volgens mij wordt dat fantastisch hier!!
Dikke kus en knuffels voor jullie allemaal!!!
Hier een nieuw berichtje uit Kameroen. Deze hele week liep ik mee op de Medical Ward, dezelfde afdeling waar ik vorige week begonnen ben. Dit is een soort poli-kliniek waar iedereen direct vanaf de arts naar toe komt. De meeste mensen liggen hier een dag of 3 en gaan daarna weer gezond naar huis. Dat is het positieve aan deze afdeling, heel veel mensen worden beter en gaan kerngezond naar huis. Het belangrijkste ziektebeeld wat je op deze afdeling ziet is Malaria. Het fijne van deze ziekte is dat je het gelukkig goed kan behandelen! Maar in enkele gevallen en vaak in combinatie met andere ziektes of ondervoeding wordt het een kritisch verhaal. Het zijn voornamelijk de kinderen en oudere die met deze ziekte binnenkomen. Het hilarisch is ook eigenlijk dat iedereen heel goed weet waar malaria vandaan komt en hoe de ziekte verspreid wordt, maar de klamboe hangt (zelfs in het ziekenhuis) keurig opgerold boven de bedden. Zelf hou ik van mijn klamboe, ik word al lek geprikt hier, laat staan als ik niet onder een klamboe slaap!
Deze week voor het eerst een AIDS-patiënte gezien. Heel triest verhaal, vrouw van 40 jaar, lange tijd niet haar medicatie geslikt en nu met een levensbedreigende longontsteking op de afdeling. Op haar tweede dag heb ik 6 uur lang een neusbloeding uit een neuspoliep staan stelpen. Het suffe is ook dat in Nederland je hier prima wat aan kan doen maar hier gaan de middelen niet verder dan wat gazen en watten. De vrouw vergaat van de pijn, kan bijna geen lucht krijgen en bloed giga maar toch wordt hier dan alles op alles gezet om de patiënt te behandelen. Dat vind ik soms heel lastig omdat we in Nederland op een gegeven moment kiezen voor passieve euthanasie om zo iemand een rustig einde te geven. Hier is daar totaal geen sprake van (je kan het hier niet eens ter sprake brengen want het is super katholiek) uiteindelijk is ze na 4 dagen heen gegaan. Het dubbele is dan ook dat eigenlijk iedereen reageert met: ‘Het is veel beter voor haar!’
Mount Mary heeft op 4 juni een gratis HIV-screening om iedereen aan te moedigen om hun status te weten. Tijdens de staff meeting op woensdag wordt helaas duidelijk voor mij dat hier nog veel clichés over HIV de ronde doen. Mensen schamen zich en zijn bang voor de reacties van de omgeving. De artsen geven de schuld aan het seksuele gedrag van de jeugd van nu maar birthcontrol is hier eigenlijk verboden dus condooms vinden artsen een lastig onderwerp om bespreekbaar te maken. Maar hopelijk is de HIV-screening een stap in de goede richting!
Afgelopen week ben ik er ook achter gekomen hoe hard de maatschappij van Kameroen is. Op de Medical hadden we een jongetje liggen met Malaria en ondervoeding. Het is was ernstig ziek (voor de medische onder ons, hersenmalaria met convulsies). Moeder was een meisje van hooguit mijn leeftijd. Het was eigenlijk nog zelf een kind en kon de zorg voor het jongetje eigenlijk niet aan. Eerst krijgt ze van de arts een speech over het voeden van haar kind. Zieke kinderen geef je rond 6x per dag eten om de ondervoeding tegen te gaan maar dit kind ontving maar 2x per dag. Wanneer de arts vervolgens vraagt waarom ze geen melkpoeder koopt, komt het antwoord dat ze geen geld heeft. De arts vraagt vervolgens naar de echtgenoot, die heeft ze niet. De moeder wordt misnoegend aangekeken en krijgt een preek van hier tot Tokio over dat het een zonde is om wel een kind te hebben maar geen echtgenoot. Ik voel oprecht mee met het meisje maar nog meer met haar zoon. Dit jongetje heeft gewoon geen kans. Het kindje ligt te vechten voor z’n leven maar moeder doet geen tot weinig moeite om dit te ondersteunen. Uiteindelijk is het jongetje donderdagnacht overleden. Dit zijn dingen die ik soms heel lastig vind omdat we het in Nederland zo goed geregeld hebben. Zieke kinderen hebben allemaal een eerlijke kans!
Maar dit is Afrika en je moet je daarbij neerleggen. Deze mensen weten
niet beter en geloven oprecht dat God het allemaal zo bedacht heeft. Maar het lastige is dat ik ook weet hoe het anders kan maar dat zijn echt dingen die je los moet laten hier.
Genoeg over al mijn emoties en cultuurproblemen! Voor de rest was m’n werkweek top! Ik draaide de ochtenden met Delphine en Cristal! Twee super leuke verpleegkundigen. Met Cristal ben je altijd aan het zingen en dansen waardoor je soms vergeet dat je in een ziekenhuis loopt!
Deze vrijdag was een speciale dag voor het ziekenhuis omdat ze hier het startsein konden geven voor de nationale poliovaccinatie programma! Dit werd grootst aangepakt met zingende schoolkinderen, het hele ziekenhuis in uniform en gele caps met provaccinatie teksten, een lokale band en dan natuurlijk alle baby’s. Een of andere hoge generaal verzorgde het eerste vaccin en de campagne kon van start. Fantastisch om te zien dat iets wat bij ons zo normaal is, hier zo grootst gevierd kan worden.
Verder is het sociale leven hier ook fantastisch! Donderdag met Emily en Sanne lekker gaan borrelen en daarna eten bij de MacDonalds. Hahaha, nee geen hamburgers helaas maar Em en Sanne hebben alle straattentjes een fastfood naam gegeven. Maar zo klinkt het net of we lekker westers eten. Bij de MacDonalds krijg je een overheerlijk gekruid omeletje met vers gebakken frietjes! Top!
Het leuke aan Buea is dat hier veel verschillende soorten vrijwilligers uit veel landen zitten. Zo ontmoet je elke avond wel weer iemand met een nieuw en leuk verhaal.
Na twee weken Kameroen begin ik me hier echt thuis te voelen. Ik heb super leuke collega’s, ga m’n weg vinden in het ziekenhuis en m’n huisgenoten zijn fantastisch! Als ik bedenk dat ik nu nog maar 6 weken heb word ik bijna een beetje triest! De tijd gaat zo snel hier en je maakt zoveel mee! M’n lichaam kan ondertussen prima omgaan met de warmte en zelfs het niet hebben van stromend water gaat wennen. Alleen jammer dat die diarree nu tocht wel echt om de hoek komt kijken… Asjah!!!
Hoe is het bij jullie in Nederland?? Ik begreep dat het behoorlijk veel regent daar! Wees gerust bij mij is het regenseizoen ook echt begonnen dus de zon is er niet zo veel meer! In Kameroen zijn ze al druk bezig met het WK voorbereiden. Kan niet wachten totdat dat begint! Volgens mij wordt dat fantastisch hier!!
Dikke kus en knuffels voor jullie allemaal!!!
-
30 Mei 2014 - 17:56
Jeroen:
Hee Babs,
Wat een gave verhalen zeg! Ik lees het echt met veel plezier. Geniet van elke dag, want het is zo over. Lekker cliché, maar wel iets dat ik uit ervaring weet haha. Hopelijk doe je veel ervaringen op die je bij terugkomst sterker en wijzer hebben gemaakt.
Veel plezier nog!
Jeroen
Ps. Hoe kan er nou een volwassen vrouw zijn die kleiner is dan jij?! ;) -
30 Mei 2014 - 17:56
Micky:
Hé Babs,
Wat een super gave dingen maak je allemaal mee zeg.. Bizar om nu in het echt te zien dat de medische wereld daar zo anders is en dus precies zoals in de boekjes wordt omschreven!
Leuk om je verhalen te lezen, blijven doen!!
Geniet van je avontuur daar!
Liefs Micky -
30 Mei 2014 - 19:49
Amanda:
Hey Babette,
Wat superleuk om zo een beetje bij te blijven omtrent jouw avonturen in Kameroen. Natuurlijk heb jij het naar je zin en zie je overal het positieve van in. Je schrijft leuk!! Doorgaan!! Ik kijk alweer uit naar week 3....
Geniet nog even volop verder daar!!
X Amanda -
30 Mei 2014 - 20:28
Marlies En Joep:
Ha die Babette!
Wat een indrukken doe jij op zeg en wat een verhalen! Je gaat vast veel aan deze ervaringen hebben in je leven ook buiten de gezondheidszorg. Doet Kameroen ook mee met het WK?? -
31 Mei 2014 - 09:01
Marjolein:
Een wereld van uitersten: trieste verhalen en hele mooie. Kan me voorstellen dat het gek is om te bedenken dat je er nu nog maar 2 weken zit als je bedenkt wat je allemaal al hebt meegemaakt. Nog heel veel succes en ook veel plezier daar!
Liefs, Marjolein (je nicht) -
31 Mei 2014 - 10:42
Rosa:
Babber!!
Klinkt allemaal cool! Maar natuurlijk wel heel heftig al die zieke mensen en de weinige middelen. Heel leuk dat je allemaal mensen uit alle landen leert kennen, leuke huisgenoten hebt ennnn bijnamen voor de straattentjes verzint! :D En ja nog 6 weken.... wie weet kan je het nog verlengen!? ;) Heel veel plezier!!
xxxxx -
31 Mei 2014 - 18:35
Sophie:
Hee Babet!
Jeetje wat geniet ik eigenlijk van jouw reisverhalen. Ik kom natuurlijk ook net uit Afrika, dus dit is allemaal zo herkenbaar voor me (ook al liep ik niet mee op een ziekenhuis maar op een schooltje van een NGO) Vooral de verschillen tussen Nederland en Afrika zijn heel herkenbaar, haha. Je hebt vast al gehoord van de befaamde afkorting, TIA? (This is Africa) Hoe vaak ik dat wel niet heb geroepen, zodra voor de zoveelste keer de elektriciteit, internet of water uitviel. Mijn tip tegen de darmprobleempjes: zodra je wat voelt, ook al heb je nog geen diaree, gewoon ORS drinken! Maar dat hoef ik natuurlijk een medische student niet te vertellen, haha!
Geniet van je tijd daar!
X Sophie (Bering)
-
02 Juni 2014 - 21:08
Willeke:
Hoi Babette
leuk je verhalen te lezen. Het zijn wel heftige verhalen. Hoe is het daar in het ziekenhuis, liggen de mensen op of onder de bedden (op de grond). In het ziekenhuis in Kampala waar ik was, lagen veel patienten nl op de grond: een bed was hoog en eng, dat waren ze niet gewend.OOk de manier waarop men met medicatie omging was daar heel anders. waar hier allemaal veiligheidsmaatregelen zijn was daar alleen een gang met wachtende patiënten. Ga je ook nog op huisbezoek bij patienten? Ik ben benieuwd naar je volgende bericht
Willeke
-
24 Juni 2014 - 18:09
Jolanda:
Hoi Babs,
Echt leuk om te lezen hoe het je daar vergaat!
De verschillen die je beschrijft, zijn natuurlijk ook zo ongelofelijk groot!
Maar je hebt t wel allemaal gezien, doorvoelt endat maakt het denk ik een hele soeciale reis!
Dikke kus
Jolanda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
